با افزایش تقاضا برای مهارت‌های جدید و نوظهوری چون طراحی UX سایت (به منظور ایجاد ارتباط احساسی با کاربر)، امنیت سایبری و علم داده، فعالان در سرتاسر جهان -و بازارهای کار- در تلاش برای ادامه این مسیر هستند. طبق بررسی جدیدی که توسط مجمع جهانی اقتصاد انجام شده است، تقریباً هشت نفر از 10 مدیرعامل جهانی نگران دسترسی افراد به مهارت‌های مناسب هستند.
تاکنون، سازمان‌ها به جنگ بر سر استعداد -یعنی خرید یا سرقت آن، به جای رشد و شکوفایی درونی، واکنش نشان داده‌اند. از آنجا که سازمان‌ها در گماشتن افراد به نقش‌های مخالف رقابت می‌کنند، بسیاری احتمالا از ترس اینکه رقبایشان کارمندان تازه و جذاب را استخدام کنند، حاضرند میلیاردها دلار برای استخدام افراد (یا تجاوز به حقوق دیگران) هزینه کنند. در حالی‌که تمایلی به سرمایه‌گذاری در زمینه آموزش کارکنان فعلی یا افراد غیرماهر ندارند. هزینه برای هر کارمند (به طور متوسط حدود 1000 دلار در سال) فقط بخشی از هزینه‌های امور استخدامی (که عموما حدود 4000 دلار تخمین زده شده)، به حساب می‌آید. با این‌حال، در حالی‌که هزینه‌های کلی کارفرمایان در زمینه آموزش طی پنج سال گذشته افزایش یافته است، در حقیقت شرکت‌های بزرگ در سال 2018، نسبت به سال گذشته هزینه کمتری در آموزش کارمندان صرف کردند. و طبق بررسی جدید انجام شده، 70% کارفرمایان به دلیل اجرای فناوری جدید، به خدمت کارکنان خود خاتمه داده‌اند یا تصمیم به انجام آن دارند. در خلال این امر، کمپانی‌هایی مانند Netflix تا جایی پیش رفته‌اند که پیشنهادات جدیدی با دو برابر پرداخت‌های پیشین خود برای اغوای کارکنان ارائه می‌دهند تا آنها را از کارفرمایان فعلی خود دور کنند.
این اعداد انعکاس یک تراژدی قدیمی در میان مردم است -که کارفرمایان همیشه به جای کمک به شاغلان یا گروه‌های جوان، تحت حمایت و زیرمجموعه به منظور پرورش مهارت‌های لازم در ایفای نقش‌های آینده، در جستجوی کارگران آماده به کار هستند و از آب گل‌آلود ماهی می‌گیرند.
برای اطمینان، برخی از شرکت‌ها ممکن است بدترین ترس خود را در این بدانند که: آنها فقط در زمینه استعدادها سرمایه‌گذاری می‌کنند تا ببینند ستارگان نوظهور به رقبا نپیوندند. اما اگر تعداد بیشتری از رهبران مشاغل رویکرد خود را تغییر دهند، پیش‌بینی می‌شود که به جای آن، چرخه شرافتمندانه‌ای توسعه خواهد یافت: «اهداکنندگان استعداد» امروز، ذینفعان فردای آموزش‌هایی هستند که رقبای آنها ارائه کرده‌اند. و تحقیقات نشان می‌دهد که خود کارکنان مایل و قادر به یادگیری (و ماندن) در همان سطح هستند.
این تغییر هم‌اکنون در سنگاپور اتفاق افتاده است. دولت کمک‌های مالی که شامل برخی از هزینه‌های آموزش در سازمان‌های واجد شرایط است اختصاص می‌دهد. در نتیجه این ابتکار عمل که از سال 2015 آغاز شده است، شرکت‌ها به شیوه متفاوتی به این موضوع توجه می‌کنند. همان‌طور که یکی از صاحبان مشاغل سنگاپور به خبرگزاری بلومبرگ گفت؛ «در پایان، صحبت از ارتقاء مجموعه مهارت‌های کل صنعت است. ما باید تفکری وسیع و روشن داشته باشیم.»
در ایالات متحده آمریکا که اقتصاد در حال نزدیک شدن به اشتغال کامل است نیز شرکت‌ها به این شیوه تفکر نزدیک می‌شوند. شرکت بیمه Liberty Mutual آمریکا اکنون اپراتورهای اصلی را برای تبدیل به توسعه‌دهندگان جاوا اسکریپت مجدداً آموزش می‌دهد. شرکت ادوبی (شرکتی آمریکایی که نرم‌افزارهای کامپیوتری می‌سازد) برای توسعه وب و طراحی آن، با به‌کارگیری استعداد جوامعی که مورد غفلت واقع شده‌اند و همچنین آموزش و کارآموزی این افراد به منظور آماده‌سازی آنها برای مشاغل تمام‌وقت، رویکرد «ایجاد» در مقابل «خرید» را اتخاذ کرده است.
شرکت‌هایی که بر روی کارکنان خود سرمایه‌گذاری می‌کنند نیز تبدیل به آهن‌ربای استعداد می‌شوند. تحقیقات نشان می‌دهد که آموزش یکی از باارزش‌ترین مزایای کارمندان در عصر مدرن است. همینطور، علیرغم این واقعیت که وفاداری شرکت‌ها در همه زمان‌ها پایین و میزان تحرک و پویایی همیشه بالاست، داده‌ها حاکی از آن است که برنامه‌های توسعه باعث افزایش بقا می‌شوند. به عنوان مثال، گزارش‌های مالی را در نظر بگیرید که به ازای هر دلار که به منظور بازپرداخت آموزش هزینه کرده، پس انداز 1.44دلاری را تجربه کرده است؛ نرخی که تقریباً برای کارکنان سرسخت مرکز فراخوان دو برابر شده است. تحلیلی در Cigna (شرکت مدیریت خدمات درمانی آمریکایی) بازدهی مشابهی را در بنیان کارمندان خود پیدا کرد.
مهم‌تر از همه، سرمایه‌گذاری در زمینه مهارت‌ها فرصتی برای کاهش تفاوت‌های مهم در زمینه سهام شرکت‌هاست. شرکت‌هایی که به دنبال کارگران ماهر هستند می‌توانند نقش موثری در ایجاد تنوع نیروی کار داشته باشند.
با تکامل بازار کار، انتظارات کارفرمایان نیز باید تکامل یابد. دزدی و منتشر ساختن استعداد دیگر الگویی پایدار برای کسب آن نیست. هنگامی‌که سرمایه‌گذاری در استعداد از منافع فردی ما فراتر رود، می‌تواند به ساختن یک جامعۀ اقتصادی به‌مراتب پایدارتر و سودآورتر کمک کند.
