محققین در دانشگاه MIT و Facebook در حال ارائه روش جدیدی برای شناسایی آدرس ها هستند که اساس آن تشخیص مسیرها از تصاویر ماهوارهای است. نزدیک به چهار میلیارد انسان بر روی کره زمین فاقد نشانی پستی می باشند. بنابراین ساکنین این مناطق دسترسی خود را به سرویس های پستی، مراقبت های دارویی و پزشکی و کمک رسانی در هنگام بلایای طبیعی از دست می دهند. هم چنین ثبت کردن آراء انتخابات و گواهینامه های رانندگی این افراد با مشکل مواجه می شود. شهرهای این مناطق در برنامه‌ریزی های ساختار شهری نظیر مدارس، لوله های آب و کابل های برق با زحمت روبرو می شوند (که این فقط مربوط به کشورهای در حال توسعه نمی باشد).
مری لا (Merry Law) ، رئیس یک کمپانی مرتبط با اطلاعات بین المللی آدرس های پستی می گوید: «وقتی می خواهی به سمت اقتصاد جهانی و نظم نوین حرکت کنی و کالاها را به مسافت دورتر ارسال کنی، نیاز به آدرسی دقیق تر از” خانه ای با در قرمز در کنار کلیسا“ دارید.»
محققین در آزمایشگاه رسانه دانشگاه MIT و Facebook هم اکنون در حال ارائه راه حل جدیدی برای آدرس دهی به اماکن بینام و نشان توسط «یادگیری ماشین» هستند.
این تیم ابتدا یک الگوریتم “یادگیری عمیق” را به منظور استخراج پیکسل های یک جاده از عکس ماهوارهای را آموزش می دهند. الگوریتم دیگری این پیکسل ها را در یک شبکه جاده ای به یکدیگر مرتبط می سازد؛ سپس سیستم، تراکم و شکل جاده ها را به منظور تقسیم کردن این شبکه به گروههای مختلف تحلیل می کند، بنابراین متراکم ترین بخش ها تحت عنوان «مرکز شهر» شناسایی می شود. مناطق اطراف مرکز شهر به چارک های شمال، جنوب، شرق و غرب تقسیم شده و خیابان ها با توجه به جهت و فاصله شان از مرکز شهر شماره گذاری می گردد.
وقتی که آنها نتیجه نهایی را با یک نمونه تصادفی از یک منطقه که به صورت دستی شماره گذاری شده بود، مقایسه کردند، رهیافت آنها تا تقریب 80 درصد موفقیت آمیز ارزیابی شد که نسبت به Google Maps و OpenStreetMaps از پوشش بهتری برخوردار بود.
البته این تنها راه تولید خودکار آدرس نیست. سازمان what3words برای هر سه متر مربع در یک بافت مشبک جهانی، یک لغت سه بخشی منحصر به فرد تولید کرده است. این طرح هم اکنون در مناطقی از آفریقای جنوبی، ترکیه و مغولستان توسط سرویسهای ارسال بسته بین المللی، بیمارستان های محلی و تیم های حفاظتی منطقه ای به کار برده می شود.
ایلک دمیر(Ilke Demir)یکی از محققین Facebook و یکی از دست اندرکاران راه حل جدید می گوید: «مزیت اصلی طرح ارائه شده، استفاده از توپولوژی جاده های موجود است و این کمک می کند که ساکنین متوجه شوند که دو آدرس چگونه به یکدیگر مرتبط می شوند.»
دمیر می گوید: «به عنوان مثال اگر شما دارای آدرس” کافه. کنار میز اصلی“ باشید و شخص دیگری دارای آدرس “صندلی. جنب تلویزیون ” باشد، شما هیچ وقت متوجه نمی شوید که در همسایگی آن شخص به سر می برید.» وی در ادامه می گوید: «نکته اصلی همین جاست. ما می خواهیم افراد بتوانند آدرس ها را با یکدیگر مرتبط سازند.»
چارلز پریسکات Charles Prescott، وکیل بین المللی و بنیانگذار مؤسسه غیر انتفاعی “جمع آوری جهانی داده برای آدرس ها” می گوید: «به گمان من این طرح فوق العاده هوشمندانه است. اگر شما بتوانید سیستمی برای تولید آدرس بر مبنای کنوانسیونهای محلی بنا کنید، به طرز فزایندهای کارآمد و مؤثر خواهد بود.»
لا و پریسکات هر دو خاطرنشان می کنند : « برای این رهیافت، محدودیت هایی نیز وجود دارد. تولید آدرس مسئله اصلی نیست. بلکه پذیرفته شدن آنها توسط مردم، مسئله اصلی است.» عوامل متعددی در پذیرفته شدن یک طرح آدرس دهی توسط مردم نقش دارد: اول آنکه این سیستم باید با فرهنگ آن کشور سازگار باشد و نباید این گونه برداشت شود که یک سیستم استعماری به آنها تحمیل شده است. از طرف دیگر به نظر می رسد پذیرفته شدن این سیستم، ارتباط تنگاتنگی با سطح سواد عمومی دارد. پریسکات می گوید: «در برخی جوامع به علت بی اعتمادی مردم به دولتمردان، افراد ترجیح می دهند که به آسانی ردیابی نشوند».
تیم Facebook- MIT اکنون قصد دارد با مشارکت شرکای غیر منتفع، این سیستم را عملیاتی کند و Prescott در این زمینه به شدت مشتاق همکاری است.
Karen Hao – MIT – Nov 2018
